«Ελάτε να δείτε είναι ο Τόνυ… Πάμε να του πετάξουμε πέτρες!»
Συχνά έρχεται στο μυαλό μου η μορφή του, ειδικά όταν τρέχω
στον επαρχιακό δρόμο μπροστά στο σπίτι μου. Τι κι αν έχουν κυριολεκτικά περάσει
δεκαετίες από τότε…Ξεχασμένος από μια αλλοτινή εποχή μας έμεινε αμανάτι. Χίπικο
παρουσιαστικό, μακριά μαλλιά και μούσια, βρώμικα χιλιομπαλωμένα ρούχα, μια
γραφική φιγούρα που τραβάει αργά αργά το δρόμο της. Δεν έχω λόγο να κρύψω, ότι όταν πρωτοδιάβασα για τη φύση του long run, η ανάμνηση του
αναψοκοκκινισμένου Τόνυ να τρέχει με αργό και σταθερό ρυθμό, ήταν για μένα η
πιο αντιπροσωπευτική απεικόνιση αυτού του είδους προπόνησης.
Θυμάμαι τους γείτονες να μιλούν με θαυμασμό για το ότι
μπορούσε να τρέξει από τη Χώρα μέχρι την Πισινή Θάλασσα και «οπίσω ξαναμανά»,
χωρίς να τον προβληματίζουν οι ανηφόρες αλλά και ο καυτός μεσημβρινός ήλιος.
Διότι ο Τόνυ είχε κι αυτήν την συνήθεια στο τρέξιμό του: Ξεκινούσε την πορεία
του όταν οι νοικοκυραίοι έστρωναν το μεσημεριανό τους τραπέζι.
Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να έτρεχε τη συγκεκριμένη
διαδρομή των 21
χιλιομέτρων, σχεδόν καθημερινά. Δεν μπορώ να πώ ότι είχε
κάποια ιδιαίτερη τεχνική, καθώς χτυπούσε τα χέρια του σαν πτερύγια και χαμήλωνε
εξαιρετικά το κέντρο βάρους του σώματός του, λες και αναζητούσε μια αναπαυτική
καθιστή στάση. Ποτέ δεν τον είχα δει να ανοίγει το ρυθμό του, κινούμενος
υπομονετικά με μια ταχύτητα γύρω στα 7,5 χιλιόμετρα την
ώρα, όπως σήμερα υπολογίζω. Πάντως σου έδινε την αίσθηση ότι θα μπορούσε με
άνεση να τρέχει για ώρες σε αυτό το τέμπο και φυσικά, ως δρομέας, αυτό δεν μου
φαίνεται παράξενο πλέον…
Η ιδιαιτερότητα όμως του Τόνυ δεν πρέπει να εστιάζεται στο
γεγονός ότι έτρεχε στους χωμάτινους δρόμους του νησιού στις αρχές της δεκαετίας
του ΄80, γεγονός σπάνιο, ακόμα και στις μέρες μας, από μέρους των ιθαγενών
τουριστοκυνηγών της κακιάς ώρας, αλλά στο ότι έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο του
«τρελλού του χωριού».
Η αλήθεια είναι πως είχε αποκτήσει στη μετεφηβική του ηλικία
τα προβληματάκια του, τα οποία μάλλον έθρεψε με περισσή σπουδή κατά τη διάρκεια
των φοιτητικών χρόνων του στην Αμερική.
Και μολονότι πτυχιούχος οικονομολόγος, με μεγάλη πατρική περιουσία,
προτίμησε να χαθεί στο λαβύρινθο του μυαλού, παραχωρώντας πεδίον δόξης λαμπρόν,
στους συναδέλφους σε υπουργεία και εφορίες. Κι έτσι κάπως άρχισε να γράφει
χιλιόμετρα… Υποψιάζομαι ότι η επαφή του με τα αμερικανικά πανεπιστήμια, που με
συστηματικότητα προωθούν τον αθλητισμό σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, τον
οδήγησε προς αυτή την έκφραση της διανοητικής του σύγχυσης, επιβεβαιώνοντας το
λαϊκό ρηθέν «όποιος δεν έχει μυαλό, έχει ποδάρια!»
Τα χρόνια πέρασαν και για κάποιο ανεξήγητο(!) λόγο ο Τόνυ
απότομα σταμάτησε να τρέχει. Αγόρασε μια σακαράκα και πλέον ασχολείται με την
ρακοσυλλεκτική τέχνη, θρέφοντας, συνάμα, μια ευδιάκριτη κοιλίτσα. Πέρυσι, σε
κάποιο κυριακάτικο long run τον είδα από μακριά να με παρατηρεί αποσβολωμένος. Πήρα μια
βαθειά ανάσα κι άνοιξα το διασκελισμό μου προσπαθώντας να τον αποφύγω. Διότι
ένας άνθρωπος σιωπηλός και αντικοινωνικά μοναχικός, πάντα σου προκαλεί
ανησυχία, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν έχει βλάψει κανέναν στο παρελθόν. Κι εκεί
που μόλις τον είχα προσπεράσει, άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου την απόκοσμη
βραχνή φωνή του…
«Τρέχεις;»
«Ναι τρέχω!», απάντησα και τον είδα να σκύβει το κεφάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου