Run Greece Patras-Το χαμόγελο των υπεραθλητών

Κάθε φορά πίσω από τη γραμμή της αφετηρίας βιώνω την  ίδια μικρή ιστορία. Με σχεδόν αυτοματοποιημένο τρόπο, λαμβάνει χώρα ενα δρομικό deja vu, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου.

Με σφιγμένη καρδιά θα προσπαθήσω να βρώ μια γωνίτσα μέσα στην στοιβάδα των δρομέων γλιστρώντας ανάμεσα στο πλήθος. Θα αποφύγω να σταθώ πίσω από κάποιον ψηλότερό μου, αναζητώντας όσο δυνατόν καλύτερη θέα προς την εκκίνηση. Η ατμόσφαιρα μυρίζει ιδρώτα, θερμαντική αλοιφή κι ένα γαλάκτωμα αδημονίας με εκχύλισμα αβεβαιότητας. Κοιτάζω τα κορδόνια μου… Βρε λες να μην είναι καλά σφιγμένα; Σκύβω κι ελέγχω τους κόμπους. Παίρνω βαθιές ανάσες και κλείνω τα μάτια. Είμαι έτοιμος… Φωτιά στην άσφαλτο… Πάμε για ατομικό ρεκόρ; Για αρνητικό split..; Πάμε δυνατά… Είμαι έτοιμος… Είμαι;

Η απάντηση με το σύνθημα του αφέτη…

  

Λοιπόν, το εκπληκτικό με τους λαϊκούς αγώνες δρόμου είναι ότι ο καθένας έχει τη δυνατότητα να τους προσεγγίσει με όποιον τρόπο επιθυμεί.

 Σε μια μεγάλη διοργάνωση υψηλού επιπέδου, ο κάθε αθλητής γοητεύεται από την αίγλη της πρώτης θέσης ή έστω της συμμετοχής σε ένα μεγάλο τελικό… Θα αφιερώσει αμέτρητες ώρες προπόνησης και θα γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα πολυετούς αφοσίωσης ακριβώς για να ζήσει μια υπέρτατη στιγμή. Με λίγη τύχη η συστηματική του δουλειά θα ανταμειφθεί, χωρίς εντούτοις να υπάρχει εγγύηση γι αυτό!

Σ’ ένα λαϊκό αγώνα δρόμου σίγουρα θα υπάρχουν και κάποιοι elite αθλητές που θα συναγωνιστούν για την πρωτιά, η πλειοψηφία όμως ημών των ερασιτεχνών, έχει την ευλογία να θριαμβεύει σε διάφορα πεδία. Και ειλικρινά έχω γνωρίσει διάφορους «υπεραθλητές» στις τάξεις μας…

Μπορούν να φέρουν σωσίβιο στη μέση χωρίς να είναι ναυαγοσώστες, η φουσκωτή κοιλίτσα να συντονίζεται με τ’ αργά μακρόσυρτα βήματα, το ανακουφιστικό κοίταγμα προς τα πίσω να πιστοποιεί ότι δεν είναι τελευταίοι, να φορούν οτιδήποτε θεωρούν αθλητικό πέραν ενός τζην παντελονιού, να περπατούν καταβεβλημένοι μετά από λίγα χιλιόμετρα, να πίνουν ένα μπουκάλι νερό σε κάθε σταθμό υδροδοσίας κι εντούτοις να τερματίζουν υπερήφανοι μια ώρα μετά την απονομή των νικητών…

Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί και γιατί αισθάνονται νικητές;

Είναι ο γεράκος που στην όγδοη δεκαετία της ζωής του αρνείται να ζήσει παρέα με τον κ. Αυτιά και μια σακούλα φάρμακα, αλλά και ο πιτσιρίκος στα σχολικά του χρόνια ανακαλύπτει το φυσικό ταλέντο της αντοχής και της ταχύτητας. Είναι εκείνος ο φίλος που κόβει το κάπνισμα κι αναπληρώνει το χαμένο χρόνο, αλλά κι εκείνη που ξαναγεννήθηκε σε ένα νέο σώμα, αφήνοντας στο παρελθόν είκοσι κιλά. Ο συναθλητής που σταδιακά επανέρχεται μετά από σοβαρό τραυματισμό, αλλά κι ο μπάρμπας που πριν ένα χρόνο «του βουλώσανε οι αρτηρίες». Η φίλη που χωρίς αυτοεκτίμηση κάποτε πάλευε με την κατάθλιψη, αλλά και οι χαρούμενες δρομικές παρέες ,όλων των ηλικιών, με τη φασαρία και τα καλαμπούρια τους. Αυτοί που τρέχουν μόνοι και σιωπηλοί, κυνηγώντας ένα ατομικό ρεκόρ, αλλά και αντρόγυνα που εναλλάξ σπρώχνουν το καροτσάκι του μωρού τους.

Υπάρχουν αυτοί οι δρομείς και σίγουρα τόσοι άλλοι, στους οποίους είναι ανέφικτο να αναφερθώ… Διότι ο καθένας έχει να παρουσιάσει τον προσωπικό του άθλο, την ιδιαίτερη ατομική του υπέρβαση! Κι εν κατακλείδι, τούτο μονάχα έχω να πώ:  

Tο χαμόγελο όλων αυτών κατά τον τερματισμό, είναι εφάμιλλο και σε ορισμένες περιπτώσεις μεγαλύτερο, αυτού των προβεβλημένων πρωταθλητών.

Προφανέστατα φέρουν το χαμόγελο του «υπεραθλητή»!