Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Η τίμια νίκη!



     Το τρέξιμο στην πιο αγνή του μορφή, μακριά από τις χορηγείες, τα επαγγελματικά συμβόλαια και την πίεση του πρωταθλητισμού, είναι ένα εντελώς τίμιο άθλημα…

     Δεν εξαρτάσαι από κανέναν συμπαίκτη παρά μόνο από τον εαυτό σου. Δική σου είναι η νίκη αλλά και η απόλυτη αποτυχία. Δική σου επιλογή είναι ο τρόπος προπόνησής σου και η τακτική του αγώνα. Ακόμη κι εκεί που υπάρχει κάποιος προπονητής, οι αποφάσεις παίρνονται από κοινού με τον αθλητή κι αυτό διότι όση γνώση και εμπειρία κι αν κατέχει ο μέντωρ, ο μαθητής είναι αυτός που θα κατέλθει στο λαμπρό πεδίο της μάχης. 

       Η τύχη δεν παίζει ιδιαίτερα σπουδαίο ρόλο. Αν για παράδειγμα θεωρηθεί «τύχη» μια συννεφιασμένη ημέρα με άπνοια και χαμηλή θερμοκρασία, προφανώς αυτό δεν ισχύει για έναν μόνο δρομέα, αλλά και για τους συναθλητές του. Επίσης σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί «τύχη» η ύπαρξη μιας επίπεδης διαδρομής, αφού είμαστε σε θέση να επιλέξουμε εμείς εξ αρχής, το ανάγλυφο του πεδίου πάνω στο οποίο θα τρέξουμε.

       Και φτάνουμε στο κρίσιμο ζήτημα του συναγωνισμού… Αλήθεια ποιόν πρέπει να συναγωνιζόμαστε μέσα στην πίστα, στην άσφαλτο ή στα ορεινά μονοπάτια; Η προφανής απάντηση είναι πως αν θες να κερδίσεις θα πρέπει απλά να τρέξεις πιο γρήγορα από τους άλλους. Θα ανεβείς στο βάθρο και θα βλέπεις τον κόσμο από ψηλά φορώντας το επίχρυσο μετάλλιο στο στήθος, ενώ την επομένη ίσως δεις το όνομά σου να μοστράρει σε κάποια αναιμική δημοσίευση. Πάντως η ικανοποίηση της πρωτιάς σίγουρα αφήνει μια πολύ γλυκιά επίγευση!

Στο σημείο αυτό όμως θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό ανέκδοτο:

Πάει ο Κίτσος στο σπίτι από το σχολείο και λέει στον πατέρα του:
-   Πατέρα είμαι πολύ χαρούμενος…
-   Γιατί παιδάκι μου σου είπε τίποτα καλό η δασκάλα σου;
- Όχι, απλά στο διάλειμμα πήγα με τα άλλα παιδιά στην τουαλέτα κι εγώ είχα το μεγαλύτερο πουλάκι!
-  Ε βέβαια παιδί μου, αφού έφτασες 16 χρονών κι ακόμη να βγάλεις το Δημοτικό…!

       Λοιπόν ας μην γελιόμαστε… όσο τίμιο άθλημα είναι το τρέξιμο, τόσο τίμιοι πρέπει να είμαστε κι εμείς με τους εαυτούς μας. Επομένως η πρωτιά μας θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από εντιμότητα. Μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση να παρατηρώ μια ομάδα δρομέων 40-45 ετών, που έχοντας κολλήσει σε ένα πλατό εδώ και χρόνια, περιοδεύουν ανα την Ελλάδα, μαζεύοντας «τρόπαια» από αγώνες τύπου «Λαϊκός αγώνας 10 χλμ (περίπου)  Άνω Ραχούλας». Στην προκήρυξη του αγώνα συνήθως υπάρχει και μια υποσημείωση «Θα ακολουθήσει γλέντι με τοπικά εδέσματα και άφθονο κρασί». Κι όμως υπάρχουν δρομείς, που στο εξωτερικό αποκαλούνται masters, τόσο εγωιστές που θα χαρούν κερδίζοντας έναν τέτοιον αγώνα… Πώς να μην κερδίσεις τους άλλους αδερφέ μου, από τη στιγμή που τρέχεις κοντά είκοσι χρόνια!

Κι εδώ θα θέσω το σκληρό ερώτημα σε κάθε έναν τέτοιο «νικητή»… 

Πότε ήταν η τελευταία φορά που νίκησες τον εαυτό σου;  
  
           Δεν υπονοώ ότι θα πρέπει μέχρι το τέλος της δρομικής μας καριέρας να βελτιώνουμε τους χρόνους μας, διότι πολύ απλά αυτό είναι αδύνατο. Θα πρέπει ωστόσο να βελτιώνουμε το ήθος και τον δρομικό μας χαρακτήρα. Να δεχόμαστε τον συναγωνισμό με αθλητές αντίστοιχης δυναμικότητας, να χαιρόμαστε την νίκη και να μην φοβόμαστε την ήττα, μα πάνω από όλα να προετοιμάζουμε τη σπορά για αυτούς που έπονται. Γιατί μια νίκη γοήτρου σε έναν αδιάφορο επαρχιακό αγώνα μπορεί σε σένα να προσφέρει απλά ένα χαρούμενο κυριακάτικο πρωινό, σε έναν όμως νεαρό δρομέα είναι δυνατόν να αποτελέσει το εφαλτήριο μιας υπέροχης δρομικής πορείας.

Λοιπόν… θες τη νίκη

Νίκησε τον εαυτό σου!